 |
| wikipedia.org |
Gdy szaleje grypa – olejek z dzikiego oregano zadziała jak szczepionka albo tradycyjna kuracja czosnkiem. Uodporni nas i wzmocni. Jeśli dodamy do tego zdolność obniżania poziomu cukru we krwi, poprawianie wchłaniania żelaza oraz właściwości przeciwutleniające kilkadziesiąt razy silniejsze niż ma jabłko, pomarańcza czy borówki amerykańskie – okaże się, że olejek z oregano jest kompletnie niedocenanym, a jednym z najsilniejszych naturalnych leków. Swoje właściwości zawdzięcza kwasom fenolowym, zwłaszcza karwakrolowi.
Oregano – Lebiodka pospolita (Origanum vulgare) jest rośliną przyprawową, której korzystne właściwości znane były już w starożytności, potwierdzone są nie tylko doświadczeniem pokoleń, ale również wynikami licznych badań naukowych.
Ziele, tak jak olej, oferuje poprawę pracy systemu immunologicznego. Badania polskich naukowców przeprowadzone z 40-toma różnymi ziołami dowiodły, że tylko dzikie oregano dramatycznie poprawiło wydolność systemu odpornościowego organizmu: zdolność do produkcji interferonu, substancji odpowiedzialnej za walkę z mikroorganizmami.
Oregano (Lebiodka pospolita, łac. Origanum vulgare) to bylina z rodziny wargowych (Labiatae), występująca w Europie, Azji Mniejszej i Syberii.
Najbardziej popularne jest oregano greckie (Origanum vulgare) oraz tureckie (Origanum onites). Nazwa wywodzi się od greckich słów „oros” - góra i „ganos” – ozdoba. Mało kto wie, że jest ona jednak przyporządkowana bardziej do smaku, niż konkretnego gatunku i odmiany rośliny. Na świecie istnieje co najmniej 44 gatunki, 6 podgatunków, 3 odmiany i 18 naturalnie występujących mieszańców oregano. Co najmniej, ponieważ rośliny mieszają się ze sobą bardzo często i w każdym przydomowym ogródku może występować całkowicie nowa odmiana. Występują one tak często, że nie sposób ich zliczyć. Oregano inaczej jest nazywane w różnych regionach naszego kraju: na Mazowszu występuje pod nazwą macierzyca, w Białostockiem jako macierduszka, na Lubelszczyźnie - duszka, lebiodka w okolicach Krakowa, jak również lebiodka pospolita, dziki majeranek lub macierzanka wysoka.
W antycznej Grecji była symbolem radości i szczęścia. Starożytni Egipcjanie uważali oregano za roślinę poświęconą Ozyrysowi i wplatali ją do wieńców wkładanych podczas obrządków rytualnych. Osiąga wysokość około 1m, pokrywa nasłonecznione wzgorza Grecji, pięknie kwitnąc od czerwca do września różowoliliowymi kwiatami.
Już w XV wieku Paracelsus zalecał oregano w następujących dolegliwościach: biegunce, łuszczycy, wymiotach, żółtaczce i grzybicy.
Lecznicze właściwości oregano wykorzystywali też starożytni Egipcjanie. Znali je również Arystoteles, Hipokrates, Dioskurides, Pliniusz i Paliadius. Dioskurides, działający w I w n.e., szeroko opisał w swym dziele De materia medica „pożytki medyczne” lebiodki. Zalecano ją m.in. na ukąszenia jadowitych zwierząt. Według Arystotelesa żółw, który połknie węża, natychmiast zjada lebiodkę, ratując się przed śmiercią. Lebiodkę opisują później św. Hildegarda, Konrad von Megenberg, Hieronymus Bock, Paracelsus, Adam Lonicerus i Mattioli (Pier Andrea Matthiolus).
W XVIII wieku w Polsce kwitnące szczyty lebiodki używano jako przyprawy do piwa. Kulinarne wykorzystanie lebiodki pospolitej w Polsce nie było jednak tak powszechne jak w krajach basenu Morza Śródziemnego. Źródła etnograficzne wymieniają lebiodkę raczej jako roślinę leczniczą. Przypuszczalnie cieplejszy klimat w krajach śródziemnomorskich wymagał stosowania przypraw jako naturalnych konserwantów. W Polsce większą popularnością cieszył się, spokrewniony z lebiodką, majeranek – Origanum majorana. W ostatnim trzydziestoleciu zmieniły się zwyczaje żywieniowe oraz dieta Polaków i dzięki temu lebiodka znacznie zyskała na popularności jako roślina przyprawowa.
Najbardziej popularne jest oregano greckie (Origanum vulgare) oraz tureckie (Origanum onites). Nazwa wywodzi się od greckich słów „oros” - góra i „ganos” – ozdoba. Mało kto wie, że jest ona jednak przyporządkowana bardziej do smaku, niż konkretnego gatunku i odmiany rośliny. Na świecie istnieje co najmniej 44 gatunki, 6 podgatunków, 3 odmiany i 18 naturalnie występujących mieszańców oregano. Co najmniej, ponieważ rośliny mieszają się ze sobą bardzo często i w każdym przydomowym ogródku może występować całkowicie nowa odmiana. Występują one tak często, że nie sposób ich zliczyć. Oregano inaczej jest nazywane w różnych regionach naszego kraju: na Mazowszu występuje pod nazwą macierzyca, w Białostockiem jako macierduszka, na Lubelszczyźnie - duszka, lebiodka w okolicach Krakowa, jak również lebiodka pospolita, dziki majeranek lub macierzanka wysoka.
W antycznej Grecji była symbolem radości i szczęścia. Starożytni Egipcjanie uważali oregano za roślinę poświęconą Ozyrysowi i wplatali ją do wieńców wkładanych podczas obrządków rytualnych. Osiąga wysokość około 1m, pokrywa nasłonecznione wzgorza Grecji, pięknie kwitnąc od czerwca do września różowoliliowymi kwiatami.
Już w XV wieku Paracelsus zalecał oregano w następujących dolegliwościach: biegunce, łuszczycy, wymiotach, żółtaczce i grzybicy.
Lecznicze właściwości oregano wykorzystywali też starożytni Egipcjanie. Znali je również Arystoteles, Hipokrates, Dioskurides, Pliniusz i Paliadius. Dioskurides, działający w I w n.e., szeroko opisał w swym dziele De materia medica „pożytki medyczne” lebiodki. Zalecano ją m.in. na ukąszenia jadowitych zwierząt. Według Arystotelesa żółw, który połknie węża, natychmiast zjada lebiodkę, ratując się przed śmiercią. Lebiodkę opisują później św. Hildegarda, Konrad von Megenberg, Hieronymus Bock, Paracelsus, Adam Lonicerus i Mattioli (Pier Andrea Matthiolus).
W XVIII wieku w Polsce kwitnące szczyty lebiodki używano jako przyprawy do piwa. Kulinarne wykorzystanie lebiodki pospolitej w Polsce nie było jednak tak powszechne jak w krajach basenu Morza Śródziemnego. Źródła etnograficzne wymieniają lebiodkę raczej jako roślinę leczniczą. Przypuszczalnie cieplejszy klimat w krajach śródziemnomorskich wymagał stosowania przypraw jako naturalnych konserwantów. W Polsce większą popularnością cieszył się, spokrewniony z lebiodką, majeranek – Origanum majorana. W ostatnim trzydziestoleciu zmieniły się zwyczaje żywieniowe oraz dieta Polaków i dzięki temu lebiodka znacznie zyskała na popularności jako roślina przyprawowa.
działanie oregano
Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że oregano hamuje wzrost:
- bakterii, m. in. Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej), Staphylococus aureus (gronkowiec złocisty), Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae (pałeczka zapalenia płuc), Salmonella enterica, Helicobacter pylori
- grzybów: Candida albicans, a także wielu bakterii Gram (+) i Gram (-), w tym szczepów odpornych na antybiotyki
- pasożytów: Giardia duodenalis (lamblie), Trypanosoma cruzi (świdrowiec)
- wirusy: Coxsackie, COX-2 (cyklooksygenaza-2 towarzyszące; wzrost ekspresji COX-2 jest charakterystyczny dla zapalenia, zmian zwyrodnieniowych i nowotworowych )
- wspomaga pożyteczne szczepy bakterii,
- wykazuje silne właściwości antyoksydacyjne - chroni komórki przed szkodliwym atakiem wolnych rodników tlenowych – jest silniejszym antyoksydantem niż cytrusy i borówka amerykańska;
- zwiększa wchłanianie żelaza,
- z uwagi na zawartość flawonoidów działa rozkurczająco na mięśnie gładkie oskrzeli (np. alergia wziewna, astma, zapalenie oskrzeli i płuc), jelit (np. bóle brzucha, wzdęcia), dróg żółciowych i moczowodów (np. przy kamicy żółciowej i nerkowej) oraz na macicę w okresie krwawień miesięcznych,
- bakterii, m. in. Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej), Staphylococus aureus (gronkowiec złocisty), Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae (pałeczka zapalenia płuc), Salmonella enterica, Helicobacter pylori
- grzybów: Candida albicans, a także wielu bakterii Gram (+) i Gram (-), w tym szczepów odpornych na antybiotyki
- pasożytów: Giardia duodenalis (lamblie), Trypanosoma cruzi (świdrowiec)
- wirusy: Coxsackie, COX-2 (cyklooksygenaza-2 towarzyszące; wzrost ekspresji COX-2 jest charakterystyczny dla zapalenia, zmian zwyrodnieniowych i nowotworowych )
- wspomaga pożyteczne szczepy bakterii,
- wykazuje silne właściwości antyoksydacyjne - chroni komórki przed szkodliwym atakiem wolnych rodników tlenowych – jest silniejszym antyoksydantem niż cytrusy i borówka amerykańska;
- zwiększa wchłanianie żelaza,
- z uwagi na zawartość flawonoidów działa rozkurczająco na mięśnie gładkie oskrzeli (np. alergia wziewna, astma, zapalenie oskrzeli i płuc), jelit (np. bóle brzucha, wzdęcia), dróg żółciowych i moczowodów (np. przy kamicy żółciowej i nerkowej) oraz na macicę w okresie krwawień miesięcznych,
- jest także wykorzystywane w nieżytach górnych dróg oddechowych, kaszlu i poprawia odksztuszanie,
- usprawnia procesy trawienia i przyswajania pokarmów,
- wzmacnia system nerwowy, uspokaja,
- działa moczopędnie i żółciopędnie,
- usprawnia czynność gruczołów potowych oraz nerek, łagodnie zwiększając wydalanie moczu,
- pobudza apetyt, działa wiatropędnie oraz wiąże szkodliwe produkty przemiany materii.
- wzmacnia system nerwowy, uspokaja,
- działa moczopędnie i żółciopędnie,
- usprawnia czynność gruczołów potowych oraz nerek, łagodnie zwiększając wydalanie moczu,
- pobudza apetyt, działa wiatropędnie oraz wiąże szkodliwe produkty przemiany materii.
Ziele lebiodki zwiększa produkcję śliny, soku żołądkowego i żółci, usprawniając procesy trawienia i przyswajania pokarmów. Ponadto pobudza apetyt, działa wiatropędnie oraz wiąże szkodliwe produkty przemiany materii. Wzmaga również wydzielanie śluzu, zwłaszcza przez błony śluzowe górnych dróg oddechowych, a także usprawnia czynność gruczołów potowych oraz nerek, łagodnie zwiększając wydalanie moczu.
Badania przeprowadzone w U.S. Departament of Agriculture w Bestville na 39 ziołach wykazały, że oregano posiada wysoką efektywność przeciwutleniającą i znalazło się wysoko w tabeli ORAC czyli roślin o silnej zawartości przeciwutleniaczy. Stanowi doskonałą ochronę przeciw wolnym rodnikom. Za antyoksydacyjne działanie oregano odpowiedzialne są: tymol, kwas rozmarynowy, flawonoidy, witaminy. Silne działanie antyoksydacyjne oregano jest znacznie wyższe niż cytrusów czy borówki amerykańskiej. Umożliwia to wykorzystanie tego produktu w profilaktyce współczesnych chorób cywilizacyjnych oraz w walce z procesami starzenia biologicznego.
Badania przeprowadzone w U.S. Departament of Agriculture w Bestville na 39 ziołach wykazały, że oregano posiada wysoką efektywność przeciwutleniającą i znalazło się wysoko w tabeli ORAC czyli roślin o silnej zawartości przeciwutleniaczy. Stanowi doskonałą ochronę przeciw wolnym rodnikom. Za antyoksydacyjne działanie oregano odpowiedzialne są: tymol, kwas rozmarynowy, flawonoidy, witaminy. Silne działanie antyoksydacyjne oregano jest znacznie wyższe niż cytrusów czy borówki amerykańskiej. Umożliwia to wykorzystanie tego produktu w profilaktyce współczesnych chorób cywilizacyjnych oraz w walce z procesami starzenia biologicznego.
Olejek oregano jest znakomity również do pielęgnacji ciała, Grecy stosowali go do masażu ciała po kąpielach. Ta niezwykła roślina korzystnie wpływa na wygląd i urodę, a także poprawia nasze samopoczucie.
Bakterie. Cavel wysterylizował wodę używając jedną kroplę oleju z dzikiego Oregano na 1000 kropli wody zanieczyszczonej mikroorganizmami. Greccy naukowcy z Uniwersytetu w Tessalonikach w 1995 roku powtórzyli jego eksperyment z ogromnym sukcesem. W królestwie roślin jest to niebywały rezultat nie dający się porównać z właściwościami żadnej innej rośliny; echinacea czy goldenseal. Popularne antyseptyki używane w celu poprawy odporności immunologicznej organizmu, nawet w wysokich stężeniach nie są w stanie zabić bakterii w wodzie pitnej. Amerykański Uniwersytet Cornel umieścił Oregano w grupie niewielu ziół, które zabiły wszystkie bez wyjątku testowane mikroorganizmy (testowano na około 30 mikrobach). Włoscy naukowcy powtórzyli ten test z 40-toma różnymi ziołami uzyskując najlepsze rezultaty z Oregano.
Grzybice są plagą współczesnej cywilizacji. Współczesne badania dowiodły, że grzybicze infekcje są bezpośrednią przyczyną około 80% chronicznych chorób zatok, uszu i płuc. Także choroby skóry; w szczególności egzema, łuszczyca, łojotok, dermatozy są spowodowane przez infekcje grzybicze. Artykuł zamieszczony w "International Journal of Food and Microbiology" dowodzi, że spośród testowanych przypraw niewielka koncentracja oleju Oregano zabiła grzyby, zahamowała produkowane przez nie toksyny i elementy, których grzyb używa do zainfekowania tkanek (micele). Wszystkie testowane rodzaje grzybic zostały zneutralizowane. Stiles publikujący w "Journal of applied nutrition" dowiódł, że 1% olej Oregano kompletnie zniszczył Candide - drożdżaka odpowiedzialnego za wiele infekcji grzybiczych, powodujących schorzenia systemowe zaczynające się najczęściej w przewodzie pokarmowym.
Wirusy. Praca opublikowana w 1996 roku w "Medical Science Research" dowodzi, że olej Oregano niszczy różne rodzaje wirusów, także te odpowiedzialne za opryszczkę na ustach i organach płciowych (herpes), półpasiec. KARWAKROL, aktywny składnik dzikiego Oregano wraz z innymi zawartymi w nim kwasami fenolowymi, niszczy ścianę komórek bakteryjnych i wirusowych, ale nie niszczy komórek ludzkiego organizmu. Te obserwacje spowodowały rosnącą popularność górskiego Oregano na rynku amerykańskim w walce z wieloma infekcjami, wśród których zaziębienia i grypa wysuwają się na pierwszy plan.
Meksykańscy naukowcy odkryli, że Oregano zniszczyło Giardie, trudnego do opanowania pasożyta przewodu pokarmowego.
składniki aktywne
Ziele lebiodki zawiera 3% olejku bogatego w fenole takie jak;
- Karwakrol nadaje charakterystyczny smak i aromat
- tymol
Ich zawartość może dochodzić do 60% - wykazują silne działanie przeciw bakteryjne i przeciwgrzybicze oraz w mniejszych ilościach betabisabolen, caryofylen, linalol, borneol i pinen.
- flawonoidy (apigenina, luteolina, kwercetyna, kemferol, eriodykcjol, naryngenina)
- kwasy fenolowe (p-hydrobenzoesowy, wanilinowy, kawowy, o- i p-kumarowy, ferulowy, galusowy, rozmarynowy, chlorogenowy i dihydroksy- kawowy)
- gorycze
- terpenoidy
- garbniki
- fitosterole
- witaminy (witamina C i A)
- sole mineralne
oregano nie tylko w kuchni
Racjonalnie zbilansowane pożywienie jest podstawą odpowiedniego rozwoju, zdrowia i sprawności fizycznej człowieka. Na przestrzeni dziejów zmieniała się żywność i sposób przygotowywania posiłków. Początkowo w jadłospisie dominowało pożywienie roślinne, następnie zwiększał się udział pokarmów pochodzenia zwierzęcego, a obecnie, dzięki nowym technologiom, powstaje żywność wysoko przetworzona. Współczesny tryb życia to przede wszystkim ciągły pośpiech, stres, żywność typu fastfood, itp. Polska tradycja kulinarna obfituje w potrawy smażone, pieczone z dużą zawartością tłuszczu i węglowodanów. Wszystkie te czynniki powodują, że odżywiamy się nieregularnie i nieprawidłowo. Pokarm nie jest odpowiednio trawiony i wchłaniany a podaż niezbędnych składników odżywczych jest niewystarczająca. Wpływa to negatywnie na nasz przewód pokarmowy, a w konsekwencji na funkcjonowanie organizmu.
Szybki styl życia oraz niedobory żywieniowe sprawiają, że czujemy się zmęczeni, jesteśmy bardziej podatni na infekcje oraz częściej nękają nas dolegliwości trawienne.
Doskonałym, naturalnym wsparciem dla naszego organizmu może okazać się oregano, powszechnie stosowana przyprawa, która dzięki różnorodnym związkom może korzystnie wpływać na prawidłowe funkcjonowanie organizmu.
Z uwagi na zawartość flawonoidów Origanum vulgare działa rozkurczająco na mięśnie gładkie oskrzeli, jelit, dróg żółciowych i moczowodów oraz na macicę w okresie krwawień miesięcznych. Literatura wskazuje, że ziele lebiodki jest także wykorzystywane w nieżytach górnych dróg oddechowych, kaszlu i utrudnionym odksztuszaniu. Ekstrakt z oregano może okazać się pomocny w utrzymaniu zdrowia i dobrego samopoczucia.
Naturalne metody wzmacniania organizmu są najlepsze!
ciekawostki
Afrodyta, zachwycona jej korzennym zapachem, uznała ją za symbol szczęścia. Lebiodkę uwielbiają też pszczoły i motyle. Jeśli posadzicie ją w ogródku – zlecą się do Was z całej okolicy.
Żółw, który połknie węża, natychmiast szuka lebiodki, zjada ją i w ten sposób ratuje się przed śmiercią – opisywał swoje obserwacje Arystoteles. Oregano było bowiem najsilniejszą starożytną odtrutką, stosowaną również przez ludzi. Liście i kwiaty wymieszane z winem podawano nieszczęśnikom, których pokąsały dzikie i jadowite zwierzęta. Kiedy znany rzymski gastronom Caelius Apicius zrobił spis ulubionych dań patrycjuszy, lebiodka, wraz z cząbrem i kminem, znalazła się wśród najpopularniejszych przypraw. On sam polecał ziele do różnego rodzaju sosów i pieczonego prosiaka.
Nasz ogród jest pełen różnych ziół i krzewów które są lecznicze a nawet o tym nie wiemy! Wielkie dzięki za informację i pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń